Over Sanne

Ja, bij bestaande klanten wel. In verband met de toegenomen drukte doe ik dat voor nieuwe klanten niet meer. In mijn praktijk in Wyns heb ik fysiek meer ruimte maar kan ik ook efficiënter werken en dus meer paarden helpen. Daar ben je altijd welkom.

Jazeker, echt alle paarden. Mijn behandelbox kan ik zelfs aanpassen voor hele kleine pony’s. Dus groot en klein zijn welkom. Ik behandel trouwens net zo gemakkelijk zebra’s, ezels, volbloeden, trekpaarden, Quarters en IJslanders. Had ik koeien, alpaca’s en de Nijlgau al genoemd? Van sportpaard tot recreatiepaard of -pony, alles zie ik voorbij komen.

Het is schoon, ruim, verwarmd in de winter en gekoeld in de zomer. Dat is fijn voor mij. Voor de klanten heb ik koffie, thee of cappuccino en een stoel. Maar het belangrijkst is het paard. Deze staan vaak in de behandelbox alsof ze hier wekelijks komen, met mijn eigen paarden rustgevend in de buurt.

Ja, wel om te behandelen. Ik werk met elektrische apparatuur waarmee ik nauwkeurig kan werken, maar waarbij ik wel wil dat het paard zijn hoofd écht stil houdt. Dat kan alleen als ik verdoof. Een oppervlakkige controle doe ik zonder verdoving Dan krijg je vaak al een goede inruk. Wanneer ik verdoof voor een behandeling probeer ik wel zo licht mogelijk te verdoven zodat een paard ook snel weer wakker is na de behandeling.

Het is bewustzijnsverlagend. Als ik ze injecteer in de bloedbaan, zijn ze heel snel suf en weten ze naderhand niet meer wat er gebeurt. Als een paard het er niet mee eens is, kan hij door sedatie ‘heen breken’, met andere woorden: hij is niet volslagen hulpeloos. Dat vind ik prettig om te weten. Voor pijnlijke ingrepen geef ik apart lokale verdoving bij op de bewuste plek.

Gebitsverzorgers mogen alleen sedatie via de mond geven welke de eigenaar bij de dierenarts kan halen. Er zijn ook hele goede niet-dierenartsen die gebitsverzorging bij paarden doen en met dierenartsen samen werken. Zij kunnen heel goed problemen inschatten en gebitten uitbalanceren. Maar zij hebben ook een aantal beperkingen van wat ze wettelijk mogen en zullen dan doorverwijzen. Elke handeling die door weefsel heen gaat, zoals (wolfs)kiezen en (melk)tanden verwijderen mag alleen door dierenartsen uitgevoerd worden.

Daar zijn meerdere indicaties voor. Propjes maken van het ruwvoer en dat weer uitspugen, is een duidelijk symptoom. Lange vezels in de mest: dan is er zéker wat aan de hand. Maar ook langzamer eten. Zuur gedrag als je komt voeren als hij dat anders nooit deed. Vieze geur uit de mond. En de wortelproef: als je paard een flinke winterwortel niet met zijn voortanden wil afhappen, of daar moeite mee heeft, kan er wat aan de hand zijn.

Ja, dat zou je denken. Een wild dier moet zichzelf kunnen redden, toch? Maar ook in de natuur gaan paarden dood aan gebitsproblemen. Heel lang laten ze niet merken dat ze last hebben. Maar uiteindelijk worden ze mager, kwetsbaar en gaan ze dood. Zelfs al hebben ze daar vaak meer variatie in hun rantsoen.

Ook als er bitloos wordt gereden, werkt een zere paardenmond door in het hele lijf van je paard. Hij kan zijn hoofd kantelen, of niet lekker ontspannen. Ook mensen met langdurige kiesproblemen gaan scheef lopen. Sommige paarden gaan staken of slecht inbuigen. Vooral bij jonge paarden gebeurt er nog zoveel in dat gebit dat je moet opletten, ook zij kunnen andere symptomen gaan vertonen door door pijn in de mond.